1ª ESCENA: O principiño e a rosa
Escenario: Planeta
do principiño. Attrezzo: regadeira, biombo, cara de flor, coroa e capa
do principiño.
(APARECE A FLOR PEITEÁNDOSE LENTAMENTE. É COQUETA VENDO AO
PRINCIPIÑO QUE ESTÁ FRONTE A ELA)
ROSA: Ah!, desculpa,
acábome de levantar... estou moi despeiteada.
PRINCIPIÑO: Es moi
bela!
ROSA: Verdade que
si? E nacín ao mesmo tempo que o sol.
PRINCIPIÑO: Ah, si????
ROSA: (Vaidosamente)
Creo que é a hora do almorzo. Terías a amabilidade de pensar en min?
PRINCIPIÑO: (BUSCA A
SÚA REGADEIRA E A REGA)
ROSA: (ESAXERADA)
AAAAh! Está heladaaaaaa! Sabes? Eu non lle teño medo aos tigres, eu teño as
miñas espiñas.
PRINCIPIÑO: No meu planeta
non existen os tigres. Ademais... os tigres non comen herba!!.
ROSA: Eu non son
herba!
PRINCIPIÑO: Ah!
Descúlpame.
ROSA: Non me dan
medo os tigres, en cambio si téñolles horror ás correntes de aire. Non terás un
biombo?
PRINCIPIÑO: (SUSPIRANDO)
Un biombo?
ROSA: Si, un biombo
e na tarde deberasme cubrir cun cristal. Fai moito frío aquí. Aquí é incómodo.
Alá, de onde eu veño (PENSA UN MOMENTO E LEMBRA QUE NON VÉN DE NINGURES.
TOSE) Ese biombo...?
PRINCIPIÑO: Ía
precisamente buscalo, pero continuabas falándome (VAI BUSCAR O BIOMBO). Pero
agora é preciso que me vaia, adeus. (A ROSA NON RESPONDE SO TOSE) Ese biombo?
PRINCIPIÑO: Adeus...!
ROSA: (ELA
REACCIONA) Fun unha tonta, pídoche desculpas. Tenta ser feliz. Eu quérote.
Esquece o biombo, xa non o quero.
PRINCIPIÑO: Pero... fai
vento.
ROSA: Non estou tan arrefriada como cría. O aire fresco da noite vaime facer
ben; son unha flor.
PRINCIPIÑO: Pero... e
os animais?
ROSA: É preciso que
ature dúas ou tres eirugas se quero
coñecer as bolboretas; do contrario, quen virá visitarme? Ti estarás lonxe. E
en canto aos animais, non lles teño medo. Teño as miñas espiñas (AMÓSALLAS)
(O PRINCIPIÑO ARRASTRA OS PÉS)
ROSA: Non arrastres
os pes, é molesto!
PRINCIPIÑO: Adeus!
(VAISE)
2ª ESCENA: O principiño e o rei
Escenario:
Castelo. Attrezzo: coroa e traxe do rei, calendario, cadeira / coroa e
capa do principiño.
REI: (AO PÚBLICO)
Ah! Aquí hai un súbdito! (AO
PRINCIPIÑO) Ven, achégate!
O PRINCIPIÑO BOCEXA E BUSCA ONDE...
REI: É contrario á
etiqueta bocexar na presenza dun rei. Eu prohíbocho!
PRINCIPIÑO: Non podo
evitalo; veño dunha viaxe moi longa e non durmín nada.
REI: Entón...
Ordénoche bocexar! Non vin a ninguén bocexar en varios anos. Os bocexos son
para min algo curioso. Vamos! Bocexa outra vez, é unha orde!
PRINCIPIÑO: Isto
intimídame... Así xa non podo bocexar...
REI: MMM, mmmmm!!!
Entón ordénoche que unhas veces bocexes e outras... (RECAPACITA) Se eu ordenase a un xeneral transformarse nun
paxaro de mar e o xeneral non obedecese, sería a miña culpa...
PRINCIPIÑO: Podo
sentarme?
REI: Ordénote que
te sentes! (O REI RECOLLE MAXESTUOSAMENTE UN PREGO DO SEU MANTO)
PRINCIPIÑO:
Maxestade, pídolle desculpas por interrogalo...
REI: Ordénoche que
me interrogues!
PRINCIPIÑO:
Maxestade, sobre que reina vostede?
REI: (CON
NATURALIDADE) Sobre todoooooo!!!.
PRINCIPIÑO: Sobre
todo?
(O REI SINALA O SEU PLANETA, OS OUTROS PLANETAS E AS
ESTRELAS)
PRINCIPIÑO: E as
estrelas obedecen?
REI: Por suposto.
As estrelas obedécenme inmediatamente. Eu non tolero a indisciplina.
PRINCIPIÑO:
Maxestade, gustaríame unha posta de sol... Poderíame vostede dar ese pracer...
Ordene vostede ao sol que se deite.
REI: So se pode
esixir a cada un o que pode facer ou dar.
PRINCIPIÑO: Entón...
A miña posta de sol?
REI: Terala, pero
hai que agardar a que as condicións sexan favorables.
PRINCIPIÑO: E...
Cando será iso?
REI: MMM, mmmmm!!
(O REI CONSULTA O CALENDARIO) Iso será, mm...mm... Será cerca de... Esta tarde,
ao redor das sete e corenta!
PRINCIPIÑO: (BOCEXA
ABURRIDO) Non teño nada que facer aquí, marcho.
REI: Non marches
e... e fareiche ministro!
PRINCIPIÑO:
Ministro?, de que?
REI: Ministro
de... de... de xustiza!
PRINCIPIÑO: Pero
aquí non hai ninguén a quen xulgar.
REI: Non se pode
asegurar; non teño carroza para viaxar polo meu planeta e camiñar cánsame.
PRINCIPIÑO: Eu xa
estiven no outro extremo do planeta e non había ninguén.
REI: MM, mmmmm...
eu estou seguro de que no meu planeta existe, en algures, unha vella rata... Ti
podes condenala a morte algunhas veces e logo perdoala para economizala, xa que
non hai máis que unha en todo o planeta.
PRINCIPIÑO: Pero a
min non me parece ben condenar a morte a ninguén. Mellor marcho!
REI: Non! Non te
ordenei marchar!
PRINCIPIÑO: Se vosa
maxestade desexa ser obedecido, pode ordenarme marchar. As condicións son
favorables.
REI: (SUSPIRANDO)
Podo nomearte embaixador!
PRINCIPIÑO: (VAISE
DICINDO AO PÚBLICO) Os adultos son verdadeiramente estraños...
3ª ESCENA: O principiño e o vaidoso
Escenario:
Castelo. Attrezzo: sombreiro do vaidoso / coroa e capa do principiño.
VAIDOSO: (VENDO ACHEGARSE AO PRINCIPIÑO) Ah! Ah! Mira por
onde veu visitarme un admirador.
PRINCIPIÑO: Bo día! Tes un sombreiro estraño!
VAIDOSO: É para
saudar cando me aclaman. Desgraciadamente non pasa ninguén por aquí.
PRINCIPIÑO: (SEN ENTEDER MOI BEN) Ah??, si??
VAIDOSO: Golpea as
túas mans unha contra a outra.
(O
PRINCIPIÑO OBEDECE E COMEZA A APLAUDIR. O VAIDOSO EMPEZA A SAUDAR LEVANTANDO O
SEU SOMBREIRO. DESPOIS DE MOITO APLAUDIR E DE MOITO QUITARSE E POÑERSE O
SOMBREIRO O VAIDOSO, O PRINCIPIÑO CÁNSASE).
PRINCIPIÑO: Que é preciso facer para que o sombreiro se estea
quieto?
VAIDOSO: (SEN
FACERLLE CASO Á SÚA PREGUNTA) Verdadeiramente admírasme moito?
PRINCIPIÑO: Que significa admirar?
VAIDOSO: Admirar
significa recoñecer que eu son o home máis guapo, o mellor vestido, o máis rico
e o máis intelixente do planeta.
PRINCIPIÑO: Pero ti estás só no teu planeta!
VAIDOSO: Non importa!
Dáme ese gusto! Admírame!
PRINCIPIÑO: Admírote! Pero... como che pode interesar iso?
(O
PRINCIPIÑO VAISE E O VAIDOSO SEGUE FACENDO REVERENCIAS QUITÁNDOSE O SOMBREIRO
ANTE UN PÚBLICO IMAXINARIO)
4ª ESCENA: O principiño e o bebedor
Escenario:
Baleiro. Attrezzo: mesa, cadeira, botellas de plástico / coroa e capa do
principiño.
(O BEBEDOR ESTÁ SENTADO FRONTE A UNHA MESA CON MOITAS
BOTELLAS)
BEBEDOR: Esta vida non vale nada,
sen familia, sen amigos, sen un canciño para que me ladre… Nin un gato, nin
sequera un rato para molestalo... Aquí todos os días son iguais. Non hai
esperanza… so beber e beber e mañá
igual e así todos os días...
PRINCIPIÑO: Quen es ti?
BEBEDOR: Un bebedor!
PRINCIPIÑO: Un bebedor, de que?
BEBEDOR: De todo!!!
PRINCIPIÑO: E, aparte de beber, a
que te dedicas?
BEBEDOR: A nada. Non o ves?!!!
PRINCIPIÑO: O que vexo son moitas
botellas. Para que son?
BEBEDOR: Para esquecer.
PRINCIPIÑO: Para esquecer o que?
BEBEDOR: Para esquecer que bebo.
PRINCIPIÑO: E, que queres esquecer????,
se non fas nada, e, ademais, estás só!!
BEBEDOR: Para esquecer que teño
vergoña.
PRINCIPIÑO: De que tes vergoña?
BEBEDOR: Teño vergoña de beber,
así que..... vaite xa! déixame só!!!
PRINCIPIÑO: (CARA AO PÚBLICO) Que estraño!
5ª ESCENA: O principiño e
o faroleiro
Escenario: Rúa
empedrada. Attrezzo: Farol, pano no peto / coroa e capa do principiño.
PRINCIPIÑO: Bo día! Por que
apagaches o teu farol?
FAROLEIRO: É a consigna.
PRINCIPIÑO: Cal é a consigna?
FAROLEIRO: Apagar o farol. Boa
noite!
PRINCIPIÑO: Pero, por que o acendes
de novo?
FAROLEIRO: É a consigna.
PRINCIPIÑO: Non entendo.
FAROLEIRO: Non hai nada que
entender. A consigna é a consigna!!!. Boa noite!
(APAGA O FAROL. SACA UN PANO DE CUADROS VERMELLOS E SÉCASE
A SUOR DA FRONTE).
O meu traballo é moi cansado. Antes non o era tanto. Eu
apagaba o meu farol polas mañás e acendíao polas noites.
PRINCIPIÑO: E cando cambiou a
consigna?
FAROLEIRO: A consigna non cambiou,
o que cambiou foi o planeta: cada ano xira máis e máis rápido.
PRINCIPIÑO: Entón?
FAROLEIRO: Entón xa non teño nin un
segundo de repouso. Acendo e apago o farol cada minuto.
PRINCIPIÑO: Iso é gracioso!
FAROLEIRO: Non ten nada de
gracioso; agora xa levamos un mes falando ti e máis eu.
PRINCIPIÑO: Un mes?
FAROLEIRO: Si, trinta minutos ou
sexa, trinta días. Boa noite!
PRINCIPIÑO: Sabes? Coñezo unha forma na que poderías
descansar, se quixeras.
FAROLEIRO: Interésame saber como
podería descansar.
PRINCIPIÑO: O teu planeta é tan
pequeno que poderías rodéalo con tres zancadas. Cando queiras que o día dure
máis tempo, camiña lentamente sempre baixo o sol. Así non terás que acender o
farol durante o día; unicamente pola noite.
FAROLEIRO: Non me gusta esa idea!!!
PRINCIPIÑO: (AO PÚBLICO) Como me
gustaría ser amigo do faroleiro e poder apreciar mil catrocentas postas de sol
en vinte e catro horas! Pero este planeta é demasiado pequeno para os dous (SAE)
6ª ESCENA: O
principiño e o home de negocios
Escenario: Planeta
con anel. Attrezzo: mesa, cadeira, caderno, pluma, bote de tinta, “chuleta”
para mirar as contas do home de negocios / coroa e capa do principiño.
PRINCIPIÑO: Bo día! A súa tinta
acabouse.
HOME DE NEGOCIOS: (CONTINÚA CONTANDO E NON
LEVANTA A CABEZA) Tres e dúas son cinco. Cinco e sete, doce. Doce e tres,
quince. Bo día! Quince e sete, vinte e dúas. Vinte e dúas e seis, vinte oito.
Non hai tempo para repoñer a tinta. Vinte seis e cinco, trinta e un. Ufff!!!!
Iso danos entón cincocentos millóns seiscentos vinte e dous mil setecentos
trinta e un.
PRINCIPIÑO: Cincocentos millóns de
que?
HOME DE NEGOCIOS: Que? Aínda segues aí?
Cincocentos millóns de... xa non sei de que... teño tanto traballo! Son un home
serio, non me distraio con parvadas. Dous e cinco, sete...
PRINCIPIÑO: Cincocentos millóns de
que? (O HOME DE NEGOCIOS LEVANTA A CABEZA).
HOME DE NEGOCIOS: Desde hai 54 anos que
vivo neste planeta, non fun molestado máis que tres veces. A primeira vez foi hai
22 anos por culpa dun abellón que caeu de sabe Deus onde; facía un ruído tan
espantoso que cometín 4 erros nunha suma. A segunda vez foi hai 11 anos por
unha crise de reumatismo; faime falla facer exercicio; non teño tempo para
desperdicialo movéndome dun lado para outro. Son un home serio. E a terceira
vez... agora, aquí, contigo! Dicía
eu, cincocentos millóns...
PRINCIPIÑO: Millóns de que?
HOME DE NEGOCIOS: Millóns de esas pequenas
cousas que un ve no ceo.
PRINCIPIÑO: De moscas?
HOME DE NEGOCIOS: Claro que noooooon! Desas
cousas que brillan.
PRINCIPIÑO: Abellas?
HOME DE NEGOCIOS: Non, tampouco!!.
Pequenas cousas douradas que fan soñar esperto aos folgazáns. Pero eu son un
home serio, non teño tempo para soñar, nin esperto nin durmido.
PRINCIPIÑO: Aaaaaaaah! As estrelas!
HOME DE NEGOCIOS: Iso, as estrelas.
PRINCIPIÑO: E que fai vostede con
cincocentos millóns de estrelas?
HOME DE NEGOCIOS: Cincocentos millóns
seiscentos vinte e dous mil setecentos trinta e un, quererás dicir. Eu son un
home serio, gústame a precisión.
PRINCIPIÑO: E que fai vostede con
esas estrelas?
HOME DE NEGOCIOS: Nada, as teño e xa.
PRINCIPIÑO: Ti posúes as estrelas?
HOME DE NEGOCIOS: Así é.
PRINCIPIÑO: Pero eu xa visitei a un
rei que...
HOME DE NEGOCIOS: Os reis non posúen nada,
eles reinan sobre. É moi diferente.
PRINCIPIÑO: E de que che serve
posuír estrelas?
HOME DE NEGOCIOS: Sérveme para ser rico.
PRINCIPIÑO: E de que che serve ser
rico?
HOME DE NEGOCIOS: Sérveme para mercar máis
estrelas se alguén as descubre.
PRINCIPIÑO: Iso é certo. E que fai
vostede con elas?
HOME DE NEGOCIOS: Adminístroas. Cóntoas. É
difícil. Eu son un home serio!
PRINCIPIÑO: E... iso é todo???
HOME DE NEGOCIOS: É suficiente.
PRINCIPIÑO: É divertido; é moi
poético. Pero non é moi serio. Eu son útil aos meus tres volcáns, son útil á
miña flor... pero... ti non es útil ás estrelas (VAISE DICINDO). Os adultos son
decididamente extraordinarios.
7ª ESCENA: O principiño e a serpe
Escenario:
Deserto. Attrezzo: Cabeza de serpe / coroa e capa do principiño.
PRINCIPIÑO: Boa noite!
SERPE: Boa noite!
PRINCIPIÑO: En que planeta caín?
SERPE: Na Terra, en África.
PRINCIPIÑO: Ah!... E non hai ninguén
na Terra?
SERPE: Aquí é o deserto. Non
vive case ninguén no deserto. A terra é grande.
PRINCIPIÑO: (SÉNTASE, MIRA CARA
ARRIBA E SINALA ALGO) Mira o meu planeta!
SERPE: É bonito. Que ves a facer
aquí?
PRINCIPIÑO: Teño dificultades cunha
flor.
SERPE: Ah!
PRINCIPIÑO: Onde están os seres
humanos?.
SERPE: Tamén se está só entre
os seres humanos.
PRINCIPIÑO: Es un estraño animal;
delgado coma un dedo...
SERPE: Pero son máis poderosa
que o dedo dun rei.
PRINCIPIÑO: (SORRINDO) Non es tan
poderosa... (EXAMINÁNDOA) Non tes
patas... non podes tampouco viaxar...
SERPE: Podo levarte máis lonxe ca
un navío (ENRÓSCASE AO REDOR DO NOCELO DO PRINCIPIÑO COMA UN BRAZALETE)
A quen toco, devólvoo á terra de onde saíu (O PRINCIPIÑO
QUEDA CALADO)
PRINCIPIÑO: Oh! Comprendín moi ben,
pero por que falas sempre con enigmas.
SERPE: Eu os resolvo todos.
PRINCIPIÑO: Adeus!!!
SERPE: Ata a vista!!!
8ª ESCENA: O principiño e o piloto
Escenario:
Deserto. Attrezzo: Caixa de ferramentas, papeis, rotu negro, papel co
debuxo xa feito / coroa e capa do principiño.
PRINCIPIÑO: Por favor, poderías debuxarme un cordeiro?
PILOTO: Que?
PRINCIPIÑO: Debúxame un cordeiro.
PILOTO: Pero… que fas ti aí?
PRINCIPIÑO: Por favor, debúxame un
cordeiro.
PILOTO: Eu non sei debuxar.
PRINCIPIÑO: Iso non importa...
debúxame un cordeiro!
PILOTO: (Fai un intento de debuxo e llo da)
Toma!
PRINCIPIÑO: Non, non! Eu non quero
un elefante dentro dunha boa. Un elefante é moi estorboso e una boa é moi
perigosa. Debúxame un cordeiro, por favor!.
PILOTO: (FAI OUTRO DEBUXO E
LLO DA) Toma!
PRINCIPIÑO: Non, este vese xa moi
enfermo. Faime outro.
PILOTO: (FAI OUTRO DEBUXO E LLO
DA): E este?
PRINCIPIÑO: (CON INDULXENCIA)
Fíxate ben: este non é un cordeiro, máis ben é un carneiro. Ten cornos.
PILOTO: (FAI OUTRO DEBUXO E
LLO DA): Toma estoutro!
PRINCIPIÑO: Este está demasiado
vello. Eu quero un cordeiro que viva moito tempo.
PILOTO: (FAI OUTRO DEBUXO E
LLO DA): Aquí está outro, dentro da caixa.
PRINCIPIÑO: (MOI CONTENTO) É
exactamente como o quería. Ti crees que vai precisar moita herba?
PILOTO: Por que?
PRINCIPIÑO: Porque onde eu vivo
todo é moi pequeno...
PILOTO: Terá herba dabondo,
seguro; debuxeiche un cordeiriño.
PRINCIPIÑO: Non tan pequeno. Mira
xa se durmiu… Sabes? A min gústanme moito as postas de sol. Imos ver unha!
PILOTO: Pero hai que esperar.
PRINCIPIÑO: Esperar o que?
PILOTO: Esperar a que o sol se
deite.
PRINCIPIÑO: (RISE) Pensei que era
como no meu planeta: unha vez vin poñerse o sol corenta e tres veces!
PILOTO: Comprendo, no teu
pequeno planeta so tes que cambiar a túa cadeira de lugar e podes contemplar o
crepúsculo cantas veces o desexes.
PRINCIPIÑO: Sabes? Cando un está
triste, fai ben en mirar as postas de sol.
PRINCIPIÑO: Un cordeiro come
flores?
PILOTO: Un cordeiro come todo
o que atopa.
PRINCIPIÑO: Tamén as flores con
espiñas?
PILOTO: Si, tamén as flores
con espiñas.
PRINCIPIÑO: Entón... para que
serven as espiñas?
PILOTO: (NON RESPONDE)
PRINCIPIÑO: Para que serven as
espiñas?
PILOTO: (NON RESPONDE)
PRINCIPIÑO: Para que serven as
espiñas?
PILOTO: As espiñas non serven
para nada!!!. Son a malicia por parte das flores!!!.
PRINCIPIÑO: Non te creo! As flores
son delicadas. Elas cren que son terribles coas súas espiñas... (DESPOIS DE
REFLEXIONAR) E ti cres que as flores...?
PILOTO: Non, non e non! Eu non creo nada! Eu ocúpome de cousas serias!
PRINCIPIÑO: (ESTUPEFACTO) Cousas
serias? Ti falas coma os adultos: confundes todo. Eu coñezo a un señor que nunca
uliu o perfume dunha flor. Xamais observou unha estrela. Xamais amou a ninguén.
Nunca fixo nada máis que sumar e todo o día se repite a si mesmo: “eu son un
home serio”...
Eu teño unha
flor e ela é única para min, pero se o cordeiro cómese a miña flor, sería como
se todas as estrelas se apagasen. E... iso non é importante? (CASE CHORANDO).
PILOTO: (ABRÁZAO) A flor que
ti amas non está en perigo; debuxarei unha buceira para o teu cordeiro e un
cristal para a túa flor.
9ª ESCENA: O principiño e
o raposo
Escenario:
Deserto. Attrezzo: Cabeza de raposo / coroa e capa do principiño.
RAPOSO: Bo día!
PRINCIPIÑO: Bo día! (NON VE AO RAPOSO)
RAPOSO: Estou aquí, debaixo
deste cacto!!!!!.
PRINCIPIÑO: Quen es ti? Es moi
bonito!
RAPOSO: Son un raposo.
PRINCIPIÑO: Vén xogar comigo, estou
tan triste…
RAPOSO: Non podo xogar contigo;
non estou domesticado.
PRINCIPIÑO: Que significa “domesticar”?
RAPOSO: É unha cousa bastante
esquecida, significa “crear lazos”.
PRINCIPIÑO: Crear lazos?
RAPOSO: Así é. Ti aínda non es
para min nada máis ca un neno parecido a cen mil nenos e para ti non son máis
ca un raposo parecido a cen mil raposos; pero, se ti me domesticas, entón
teremos necesidade o un do outro.
PRINCIPIÑO: Comezo a comprender.
Existe unha flor... creo que ela domesticoume.
RAPOSO: É posible; sobre a Terra
vense toda serie de cousas...
PRINCIPIÑO: Oh! Non é sobre a Terra...!
RAPOSO: Sobre outro planeta?
PRINCIPIÑO: Si.
RAPOSO: Hai cazadores aí, sobre
ese planeta?
PRINCIPIÑO: Non.
RAPOSO: (SUSPIRA) Nada é
perfecto! A miña vida é monótona; cazo galiñas e os homes cázanme. Abúrrome un
pouco. Pero... se ti me domesticaras, a miña vida estaría chea de sol.
PRINCIPIÑO: Si quero domesticarte.
Pero non dispoño de moito tempo; teño amigos que descubrir e moitas cousas que
coñecer.
RAPOSO: Non se coñecen máis que
as cousas que se domestican. Se ti queres un amigo, domestícame!
PRINCIPIÑO: Que é o que hai que
facer?
RAPOSO: Fai falla ser moi
paciente; sentaraste primeiro un pouco lonxe de min. Cada día poderás sentarte
un pouco máis preto. Se mañá vés ás catro da tarde, desde as tres xa comezarei
a ser feliz e cando te vaias, chorarei.
PRINCIPIÑO: Entón, ti non gañas
nada!
RAPOSO: Gaño porque, cando te
vaias, a cor do trigo recordarame ao teu cabelo. Cando vexa o trigo serei
feliz. Ti es responsable para sempre do que domestiques.
PRINCIPIÑO: Entón eu son responsable
da miña rosa... (SAE)
10ª ESCENA: O principiño
e o vendedor de pílulas
Escenario:
Deserto. Attrezzo: Caixa de pílulas / coroa e capa do principiño.
(APARECE O VENDEDOR DE PÍLULAS ANUNCIANDO A SÚA
MERCADORÍA)
VENDEDOR: Pílulas, pílulas para a
sede, léveas para esa sede que lle queima a gorxa, para a deshidratación, para
cando se perde no deserto, para cando se sinte desfalecer, para cando vai viaxar
ao deserto. Produto garantido. Non máis sede, non máis molestos vasos ou
botellas de auga...
PRINCIPIÑO: Bo día!
VENDEDOR: Bo día! Leva as túas
pílulas para a sede a un prezo de saldo...Tragas unha á semana e non precisas
beber líquidos por unha semana.
PRINCIPIÑO: Por que vendes iso?
VENDEDOR: Entre outras cousas,
para economizar tempo, afórranse cincuenta e tres minutos á semana.
PRINCIPIÑO: E que fas con eses
cincuenta e tres minutos?
VENDEDOR: Fas o que queres menos
perder o tempo en beber auga.
PRINCIPIÑO: Eu, se tivese cincuenta
e tres minutos para gastar, camiñaría devagar cara unha fonte... (VAISE)
11ª ESCENA: O principiño
e o piloto (FINAL)
Escenario:
Deserto. Attrezzo: Caixa de ferramentas / coroa e capa do principiño /
cabeza de serpe.
PILOTO: Neniño, verdade que non
é máis que un mal soño esta historia da serpe?
PRINCIPIÑO: O que é importante non
se ve...
PILOTO: Seguramente...
PRINCIPIÑO: Se ti amas a unha flor
que se atopa nunha estrela, entón é doce mirar ao ceo na noite. Todas as
estrelas están floridas.
PILOTO: Seguramente.
PRINCIPIÑO: Vouche facer un agasallo.
Cada vez que mires no ceo as estrelas, lembrarás a miña risa e será como se todas
as estrelas riran.
PILOTO: Non me separarei de ti.
PRINCIPIÑO: Comprende por favor; o
meu planeta está demasiado lonxe; eu non podo levar ese corpo alí, é demasiado
pesado. Adeus!!!.
(VEN A SERPE E ENRÓSCASE NO PRINCIPIÑO. VAN DESAPARECENDO
OS DOUS DO ESCENARIO. ANTÓN QUEDA TRISTE MIRÁNDOO MARCHAR. APÁGANSE E ACÉNDENSE
AS LUCES).
PILOTO: Xa pasaron 6 anos dende
o meu estraño encontro co meu pequeno personaxe... Os compañeiros que me viron
de novo están contentos de verme con vida. Estaba triste pero dicíalles: “É a fatiga...!”
Agora síntome un pouco consolado; sei moi ben que O
PRINCIPIÑO regresou ao seu planeta... e a min gústame na noite “escoitar” rirse
ás estrelas.